Minęło znów trochę czasu. Czasu straconego. 12 grudnia roku pamiętnego, jadąc ze Szwecji wstąpiłem po drodze do domu.
Jest niedzielny ranek. Budzi mnie syn nadając, że jakaś wojna w Polsce jest – w radio gadają. Telewizja nie działa. Rzeczywiście, tranzystor buczy komunikatem WRON-y, że jakiś stan wojenny nastąpił. Podają także, że wszystkie granicę zamknięte. Śniegu przez noc napadało po pachy. Gdzie się udać z problemem?
Pojechałem na milicję. Dyżurny mówi, że nie jest w stanie mi powiedzieć, co mam dalej robić z ładunkiem. Telefony nie działają.
Po obiedzie jadę do Świnoujścia, po drodze kolumny wojska, samochody, czołgi (kilka w rowie). Szweje głodni, przemarznięci proszą o papierosa. Rozpiździaj i chaos.
Polska, to miejsce które coraz bardziej mnie męczy, ale… które mimo wszystko lubię. Kocham nawet. Tu przez lata zdarzyło się masę rzeczy, które czyniły mnie szczęśliwym lub smutnym, tutaj są moi przyjaciele, tu jest mój krąg kulturowy – tylko, naprawdę nie o to chodzi. Chodzi o to, że Polska stała się krajem, w którym przestrzeń do dokonywania wyborów życiowych została zawężona tak bardzo, że właściwie zdołały się w niej zmieścić tylko dwie możliwości, w których nie ma nic interesującego.
Możliwość pierwsza: uczymy się pilnie, jesteśmy kreatywni, mobilni, dyspozycyjni, kochamy naszą firmę, robimy karierę… Stop. Niekoniecznie robimy karierę, ba, nawet nie musimy mieć takich ambicji, jednak musimy się zachowywać tak, jakbyśmy chcieli ją robić. Nawet, jeśli pracujemy w charakterze nocnego stróża. Zawał przed czterdziestką.
Możliwość druga: nie uczymy się pilnie, kończymy zawodówkę albo i nie, czujemy się pogardzani, jesteśmy stadem rozkapryszonych, tępych leni i warchołów, którzy powinni się wziąć do roboty, wykazać inicjatywę – tyle, że roboty przeważnie nie ma, więc nie staramy się być kreatywni, mobilni etc. Mówiąc kolokwialnie, kładziemy na wszystko lagę – pijemy. I tyle. Wątroba wysiada przed czterdziestką.
39# WSPOMNIENIA EDA – TRUDNY, BARDZO TRUDNY WYBÓR (1)
Trudny, bardzo trudny wybór
Pracuje tyle już lat w mozole dla systemu efekty prawie żadne. Wykitował Lońka, papieżem został Polak. Dzieciaki dorastają. Jaka czeka je przyszłość, perspektywy? Żądne. „Marneszanse” – jak mawiał De Gulle – mają na lepsze życie. Trzeba to zmienić na gwałt! Jestem im ojcem przecież!
Wracam z Kuwejtu, przed Belgradem dowiaduje się z „Jedynki” (polskie radio), że Gierka zastąpił Kania. Będzie lepiej zapewnia spikier…, od ponad dwudziestu lat słucham tej zdartej płyty z tą samą melodia. Bolą zęby od tego … Jedno co mam jak na razie, to życie światowca, jakie udało mi się zdobyć z wąskim, gronem kolegów.
Nagrody Goncourtów na pewno nie zdobędę. Większość sąsiadów utopiłaby mnie w łyżce wody.
Nie liczę też na to by leżeć na Powązkach.
Słuchanie „Jedynki” logicznie i przetwarzanie tego bełkotu, a po przetworzeniu na język prosty, zrozumiały nasuwa wnioski, interpretacje gadającej głowy, a krytyczne przetworzenie… sumuje się w pastisz rodem z za wschodniej granicy.
Cieszyłem się nie najlepszą sława dyletanta i snoba pośród okolicznej gawiedzi, ale wciąż ufałem, że moje imitacje nikomu krzywdy nie czyniły. Moich małpiarskich zachowań, gestów i tonów byłem świadom. Wiedziałem, że powinienem przezwyciężyć owe skłonność. Ale nie byłem Proustem i z własnej słabości nie czyniłem siły, przynajmniej tak wówczas myślałem. A ci co nie czytali Prousta, a do niego – takie odnosiłem wrażenie mnie porównywali – chyba, że mieli na myśli wkład, ale nie zawartość! Bo Proust to nudziarz straszliwy, a ja wręcz odwrotność! Człowiek dziczeje stykając się z ludźmi i albo musi wybudować sobie erem, albo spłaszczyć do wymiarów otoczenia. Odrzuca mnie przeraźliwa, ludzka głupota, tej armii, tej rzeszy nieuków, półgłówków, którzy formują „intelektualna elitę polskiego narodu” korzystając z tego, że jeszcze większe hordy przygłupów stanowi dla nich korzystne tło. Znaleźć człowieka, z którym można porozmawiać nie wysłuchując banałów, idiotyzmów, cwaniackich łgarstw, fałszywych zapewnień, tanich sprośności lub specjalistycznych bełkotów „fachowca”, dla którego branżowe wykształcenie (plus umiejętność trzymania widelca) jest całą jego kultura. Jeśli ci się zdążyło spotkać kogoś bez płaskostopia mózgowego, to znalazłeś SKARB!
