Ich procedury w takich wypadkach są proste; do czasu wyjaśnienia sprawy wszyscy uczestniczący do „kryminału”, bez względu na winę. Poza tym w ich mentalności jest tak, że gdyby cię tam nie było, to by się to nie stało, co się stało. Taka jest ich logika.

Na szczęście, zostawiają na miejscu wypadku uzbrojonego policjanta.

Przywożą nas na komisariat i prowadzą jakimiś schodami na dół. W końcu ląduję w suterynie, wprowadzają mnie do środka i ogarnia mnie przerażenie. Jestem w zakratowanym pomieszczeniu, bez światła, przez małe okienko pod sufitem ledwo przebija się promyk słońca… I dopiero jak przywykłem do ciemności zauważam, że w celi jest kilkanaście innych osób, sami więźniowie, same Araby, siedzą na ziemi i gapią się na mnie. HORROR!!!

Zaduch i upał nie do opisania, żadnej klimatyzacji tam nie ma, ja nie mam nic do picia czy jedzenia. U nich jest tak, że rodziny utrzymują więźniów, inaczej można zdechnąć z głodu albo pragnienia, bo samo więzienie nie daje niczego poza kratami.

Poza tym kwestia porozumienia się jest równa zeru!

Czas leci, dla mnie każda godzina to wieczność, a ja wiem na podstawie doświadczeń innych kolegów, że mogę spędzić tam lata!

Jednakże po paru godzinach, a dla mnie to była cała wieczność, przychodzi policjant i zabiera mnie na pierwsze piętro do biura, gdzie siedzi już mundurowy z wieloma gwiazdkami, a przed nim leży mój paszport, który mi poprzednio odebrano.

Niestety, rozmowa się w żaden sposób nie klei, bo… absolutnie nie możemy się dogadać…